نرگس محمدی ونزوئلا!

روزنامه وطن‌امروز نوشت:

بر اساس اطلاعات موجود، ماچادو نه به دلیل تلاش برای آشتی ملی یا پایان درگیری‌ها، بلکه به ‌خاطر درخواست از یک رهبر خارجی متهم به جنایات جنگی (بنیامین نتانیاهو) برای سرنگونی دولت ونزوئلا مورد تقدیر قرار گرفته است. این اقدام، «صلح» را به معنای دخالت نظامی و نقض حاکمیت ملی بازتعریف می‌کند و این پرسش را مطرح می‌کند: آیا جایزه نوبل صلح به ابزاری برای پیشبرد اهداف ژئوپلیتیک قدرت‌های بزرگ تبدیل شده است؟

همسویی با منافع خارجی در اقدامی نمادین و رسانه‌ای به اوج رسید. ماچادو جایزه نوبل خود را به دونالد ترامپ تقدیم کرد و در سخنانی رسمی اظهار داشت: «ما در آستانه پیروزی هستیم و بیش از هر زمان به پرزیدنت ترامپ، مردم آمریکا، کشورهای آمریکای لاتین و ملت‌های دموکراتیک جهان به‌ عنوان متحدان اصلی‌مان برای دستیابی به آزادی و دموکراسی تکیه داریم. این جایزه را به مردم رنج‌کشیده ونزوئلا و پرزیدنت ترامپ به ‌خاطر حمایت قاطعانه‌اش تقدیم می‌کنم». این اقدام صریح نشان می‌دهد «صلح» در این روایت، مترادف پیروزی در چارچوب منافع هژمونیک آمریکا است. پرسش کلیدی این است: ماچادو دقیقاً برای چه کاری برنده جایزه صلح شده است؟ دعوت از یک قدرت خارجی برای حمله به کشورش؟ خدمت به منافع شرکت‌های چندملیتی؟ یا تأیید سیاست‌های اشغالگری؟ این جایزه به ‌جای تجلیل از یک صلح‌طلب، به بازیگری جنگ‌طلب در صحنه سیاست‌های تهاجمی بین‌المللی اهدا شده است.

ماچادو به ‌صراحت از یک مقام بیگانه برای تغییر رژیم ونزوئلا دعوت کرده است؛ اقدامی که به معنای همکاری سیاسی – نظامی با قدرت خارجی است. اما نرگس محمدی، برنده ایرانی صلح نوبل ۲۰۲۳، در برابر تجاوزات اسرائیل به ایران سکوت و حتی از حملات اسرائیل به خاک ایران حمایت کرده است. او هیچ‌گاه تجاوزات خارجی به ایران را محکوم نکرده و در کنار دشمنان ایران ایستاده است.

انتهای پیام/