آنچه در مورد فیلم «موسی کلیم الله» باید بدانید

به گزارش ایرنا، هفتمین روز جشنواره فیلم فجر با نمایش چهار فیلم از بخش سودای سیمرغ به پایان رسید. در این گزارش، نگاهی کوتاه به فیلم‌های «موسی کلیم‌الله»، «بازی را بکش» و «صددام» خواهیم داشت که هر یک به نوعی در مرکز توجه مخاطبان و منتقدان قرار گرفتند.

«موسی کلیم‌الله»؛ سریالی که فیلم نشد

مساله اصلی که می ‌بایست در تحلیل و نقد فیلم «موسی کلیم‌الله» در نظر داشت این است که این فیلم نسخه یک سریال تلویزیونی ۱۲ یا ۱۳ قسمتی است که قرار است به سفارش سینما فیلم از تلویزیون پخش شود. با این حال، تهیه و تدوین نسخه سینمایی این سریال ریسک بزرگی بود که حاتمی‌کیا و رضوی تهیه‌کننده کار به آن تن دادند تا ابتدا در جشنواره فجر شرکت و داوری شود و بعد در سینماها اکران شود. ناگفته پیدا است که این نسخه، نسخه کاملی نیست و به طور قطع آشفتگی‌هایی در فیلمنامه و تقطیع ماجراها باعث بدفهمی یا ابهام آن شده است. از این رو بهتر بود که تمهید تهیه فیلم سینمایی از یک سریال تلویزیونی در نظر گرفته نمی‌شد چراکه به ساختار فیلم ضربه اساسی زده است.
موسی کلیم‌الله ۲ برگ برنده پیش از نمایش داشت؛ نخست سوژه تاریخی مذهبی که می‌تواند برای همه حامیان دین‌های ابراهیمی جذاب باشد و دوم حضور ابراهیم حاتمی‌کیا به‌عنوان برجسته‌ترین یا یکی از مهمترین فیلمسازان ایرانی. در عین حال، فیلم از قصه لاغر و روایت شلوغ و غیردراماتیک ضربه می‌خورد وقتی کل فیلم به ماجرای به دنیا آمدن موسی محدود می‌شود و اگر پیش زمینه قبلی مخاطب از این رویداد و معجزه‌هایش وجود نداشت معلوم نبود چه بر سر این پروژه و اتفاقات کوچک و بزرگ این فیلم از لحاظ باورپذیری می‌آورد.

فیلم همچون آثار اخیر حاتمی‌کیا، نظیر «به وقت شام»، از تکنولوژی‌زدگی رنج می‌برد. توجه کارگردان بیش از حد صرف جلوه‌های ویژه و ساختار بصری شده و قصه‌گویی در اولویت اول قرار نگرفته است. قصه موسی یک داستان شنیده شده از سوی مردم ایران و بسیاری از دینداران محسوب می‌شود که گویی تیم سازنده فیلم قصد داشته تنها یک سند تصویری تاثیرگذار از این قصه قرآنی ارائه دهد و سعی کرده در برتری تکنیکی فیلم چیزی از آثار روز سینمای جهان و هالیوود کم نداشته باشد. حال آنکه فیلم از نداشتن یک قصه درگیرکننده رنج می‌برد و اکثر کاراکترها از فرعون و آسیه تا عمران و دیگر شخصیت‌ها به نوعی کارتونی درآمدند و ببشتر تلاش سازندگان به ساخت دکور، گریم و جلوه‌های بصری معطوف شده و از اصالت سینما؛ یعنی قصه‌گویی در فیلم به آن صورت خبری نیست.
موسی کلیم ‌الله از نظر تماتیک و نه لزوماً فضاسازی و جلوه‌های ویژه یادآور دعوت فیلم دیگر حاتمی‌کیا و دغدغه‌های حمایتی او از زنان ایرانی است چراکه حجم زیادی از بار دراماتیک فیلم به بحث فرزندآوری و رنج‌های زنان مصر و به ویژه مادر موسی مربوط می‌شود. حجم کاراکترهای اضافی در فیلم کم نیست ضمن اینکه مشخص نمی‌شود چرا باید روایت فیلم تا این اندازه مشوش و کم رمق باشد و تنها به زمان تولد تا به دنیا آمدن موسی محدود شود.

انتهای پیام/